Musicals, fictiereeksen en imitaties: Clara Cleymans is overal
Clara Cleymans (22) kent geen taboes in interviews, zo lijkt het wel. 'Dat is omdat mijn uitspraken uit de context worden gerukt. Ik pleit voor de introductie van smileys in interviews.' Bij deze:
Er zijn twee manieren om te weten of je als vrouw in de media bent doorgebroken. Eén: Herman Brusselmans wil je geregeld columngewijs achterwaarts in de poes naaien. Twee: je wordt gevraagd voor zowat elk soort rol. Clara Cleymans scoort in beide categorieën. Brusselmans is licht geobsedeerd door haar en binnenkort is ze te zien in - hapt u alvast even naar adem - de musical Fiddler on the roof (met haar broer Jelle én moeder Karin Jacobs), in Quiz me quick, in Groenten uit Balen én in Tegen de sterren op. Haar imitatie van Selah Sue is volgens waarnemers 'nu al legendarisch'.
En te zeggen dat je een paar jaar geleden nog bang was om getypecast te worden als femme fatale.
Clara Cleymans: 'Mijn eerste twee rollen lagen in dezelfde lijn. In Hotel Eburon speelde ik een meisje dat met iedereen flirtte. En in Thuis zorgde ik ervoor dat Peter Vlerick (Geert Hunaerts, red.) overspel pleegde, waardoor mensen dachten: 'Oh, jij bitch!' Dat ik dat soort rollen kreeg, vond ik vreemd, omdat ik mezelf nooit als een sexy vrouw heb gezien. Zelfs niet als vrouw, meer als meisje.'
Hoe ben je bij 'Tegen de sterren op' terechtgekomen? Je hebt toch geen verleden in humor?
Clara Cleymans: 'Neen, dat klopt. Maar ik speelde in Hotel Eburon samen met Ivan Pecnik en na verloop van tijd werden we een beetje een komisch duo. Bovendien ging de regisseur van Hotel Eburon (Geoffrey Enthoven van 'Hasta la vista', red.) de eerste aflevering regisseren van Tegen de sterren op en hij vroeg of ik geen zin had om mee te doen.'
Kies je zelf welke typetjes je neerzet?
Clara Cleymans: 'Soms doen de schrijvers een suggestie, maar het is leuker als ik zelf kan kiezen. Ik ben er ook constant mee bezig. Als ik iemand tegenkom, denk ik geregeld: “Daar moet ik misschien iets mee doen!, Maar niet iedereen is even eenvoudig om na te bootsen. Veel vrouwen in de media zijn perfect: ze zien er prachtig uit, hebben de perfecte uitspraak en een schitterende houding. Daardoor zijn ze moeilijk om na te doen.'
Je imitatie van Selah Sue is heel geslaagd.
Clara Cleymans: 'Walter Baele zei al tijdens het eerste seizoen: 'Is zij niks voor u?' Maar toen was ze nog niet bekend genoeg. Nu ze écht is doorgebroken, kwam ze opnieuw op onze radar. Ik ben er zelf ook heel tevreden over. Het gebeurt dat ik voorstellen doe waar de anderen minder enthousiast over zijn. Lulu Wang (de schrijfster, red.) moet heerlijk zijn om na te bootsen, maar ze is niet bekend genoeg. Maar Patrick Van Gompel kende ook niet iedereen, toch? En door onze imitaties is hij bekend geworden.'
'Door mensen te imiteren, kan je hen een beetje maken of kraken. Of toch op zijn minst een platform bieden.'
Krijg je weleens complimenten van je slachtoffers?
Clara Cleymans: 'Heel weinig en dat vind ik eigenlijk wel jammer. Het wereldje is zo klein dat een mail snel gestuurd is, maar ik heb er nog geen enkele ontvangen. Soms komen ons dingen ter ore, maar dat is dan vooral negatieve kritiek. Ik snap dat het voor de 'slachtoffers' lijkt alsof wij hen belachelijk maken, maar dat is natuurlijk niet zo. Wij vergroten tics en karaktertrekken uit voor een komisch effect.'
Mocht iemand jou willen imiteren, heb je dan tips?
Clara Cleymans: 'Mijn uiterlijk nadoen, is in ieder geval niet moeilijk. Maar mijn tics? Het ding met tics is: je kent ze meestal zelf niet. Mijn ongecontroleerde lach, misschien? Ik lach te veel en te luid. Ik kan ook heel moeilijk stilzitten. En ik denk dat ik veel glimlach. Niet? Zeg jij het maar, straks, na het interview.'
Je hebt van kindsbeen af geacteerd. Raak je dat nooit beu?
Clara Cleymans: 'Beu niet, maar ik ben het wel gewend: vroeg opstaan, een rol spelen... Daarom is het leuk om voor de musical Fiddler on the roof te repeteren. Dat is iets helemaal anders: 's ochtends beginnen we met een leeg blad en 's avonds hebben we een scène klaar. We bouwen aan een voorstelling.'
Heb je geen zin om zelf iets te schrijven, te creëren?
Clara Cleymans: 'Dat begint te kriebelen, ja, maar ik ben er nog niet klaar voor. Als er in groep wordt gebabbeld over ernstige zaken zwijg ik vaak, omdat ik het gevoel heb dat ik niets toe te voegen heb. Ik geef de voorkeur aan oudere mensen, met meer ervaring, om hun gedacht te zeggen. Maar ik groei: ik heb steeds vaker een eigen mening, wat ik vroeger niet had. Mijn spons begint zich meer en meer te vullen.'
Wanneer zal jij voor jezelf over genoeg ervaring beschikken?
Clara Cleymans: 'Nooit, hoop ik. Omdat ik mezelf nooit te serieus wil nemen. Wie zichzelf ernstig neemt, stopt met bijleren en wordt minder open. Hoe meer je weet, hoe meer je beseft dat je eigenlijk niks weet. Ik zou graag tijd hebben om boeken te lezen, films te zien, naar muziek te luisteren. Mensen die de wereld hebben verbeterd, zijn mensen die de tijd hebben genomen om zichzelf te ontplooien.'
En jij wilt de wereld verbeteren? Dat klinkt heel erg Miss België.
Clara Cleymans: 'Ja, hé? (tandpastaglimlach, als een echte Miss) Ik wil ook heel graag Wereldvrede. Misschien is dit het moment dat ik moet benadrukken dat ik niet naïef ben? Al zie ik het wel als een bewuste taak om een goed mens te zijn. En ik merk dat ik daar ook beter in word.'
Je benadrukt dat je niet naïef bent. Ben jij bezig met je imago?
Clara Cleymans: 'Neen, maar ik ben vaak teleurgesteld in interviews. Ik herken er mezelf zelden in. Je zegt zoveel en dat wordt gereduceerd tot een pagina of twee. Journalisten zoeken ook quotes. Ik was vroeger naïef te denken dat ik eerlijk kon zijn. Helaas. Bovendien duurt het lang voor mensen fouten vergeten. Bepaalde uitspraken achtervolgen je lang.'
'Dus ik heb geleerd om niet zomaar alles meer te delen. Op straat zeg je ook niet alles tegen wildvreemden, dus waarom zou ik dat tegen jou wel doen? Jij zit hier met mij, maar achter jou zitten nog 350.000 lezers.'
Ik ben dus te laat met dit interview. Je bent op je hoede.
Clara Cleymans: 'Ja, jammer hé.'
Blijft de vraag waarom je al die dingen, zoals de details over je seksleven, per se wilde vertellen.
Clara Cleymans: 'Een deel van de verklaring is pure dommigheid. Ik geef het toe. (lacht) Ik wilde mij écht niet interessant maken, wat mensen ook mogen denken. Maar ik had ook een bedoeling met die antwoorden. Ik erger me aan het feit dat vrouwen in de media als lust objecten worden voorgesteld: mannen kijken naar vrouwen. Mannen versieren vrouwen. Als mannen seks willen, moeten ze de vrouw overtuigen. En dat beeld is fout. Vrouwen zijn echt niet zulke passieve wezens.'
Ironisch dat je door die uitspraken als object wordt bekeken. Veel mannen vonden het allicht geil te lezen dat je masturbeert als je droevig bent.
Clara Cleymans: 'Dat is heel ironisch, ja. Trouwens: in die quote over dat masturberen schuilt waarheid, maar ik vind het toch vooral een goeie grap met een hele dikke knipoog. Helaas is die verloren gegaan. Eigenlijk had er na die quote een smiley moeten staan. Ik ben fan van de smiley: voor die bestond, was het veel te moeilijk om je in geschreven taal genuanceerd uit te drukken. Zet dit interview dus maar vol smileys.'
Zal ik anders naar een ernstig onderwerp overschakelen? Je houdt van opera, studeert filosofie: ben jij een oude ziel in het lichaam van een 22-jarig meisje?
Clara Cleymans: 'Dit gaat raar klinken, maar ik word jonger en jonger. Ik was een héél serieus kind. In poëziealbummetjes vulde ik bij 'favoriete dier' altijd 'wesp' in, omdat ik het zo erg vond voor wespen dat ze nooit werden genoemd. En ik doodde wespen nooit en liet ze ook altijd drinken van mijn frisdrank, omdat ik consequent wilde zijn. Ik ben toen ook vegetariër geworden. Ik las ook heel ernstige boeken, ik dacht te veel na en ik had amper vrienden. Ik was een eenzaam kind en ik vond plezier maken tijdverlies, omdat het niet wezenlijk genoeg was.'
'Op café gaan en me amuseren, heb ik pas op de universiteit geleerd. En wees gerust: ik haal mijn schade in.'
Ik heb nog een quote gevonden van toen je tien jaar oud was. De vraag was of mensen je vriend wilden zijn, omdat je bekend was. Je antwoord was: 'Thomas, mijn vriendje, wist zelfs niet dat ik Assepoester speelde, toen hij me op een briefje vroeg of ik zijn liefje wilde zijn.'
Clara Cleymans: 'Amai, da's mooi. Jammer dat dat niet meer zo gebeurt. Neen, mijn huidige lief heeft niet door iemand anders een briefje laten afgeven, terwijl hij blozend in een hoekje stond af te wachten.'
Willen mensen je tegenwoordig kennen omdat je bekend bent?
Clara Cleymans: 'Dat gebeurt. Het vreemdste wat ik meegemaakt heb, was op Jazz Middelheim. Ik heb ooit in Mag ik u kussen? gezegd dat ik graag opgetild word. Aan de ingang van dat festival kwam iemand op me toegelopen en tilde me onverwachts op. Waarna ik redelijk kwaad reageerde. Geen geslaagd nummertje, al zal ik me hem lang blijven herinneren.'
Over herinneren gesproken: stel dat je alzheimer krijgt en je mag één herinnering houden. Welke wordt het dan?
Clara Cleymans: 'Ik hou niet van lijstjes. Dit past in dezelfde categorie. Ik kan moeilijk kiezen. Als ik in de supermarkt koekjes wil kopen, loop ik eerst de hele rayon af, om alle koekjes te zien. Pas dan kan ik met een gerust gemoed iets kiezen. (denkt na) Weet je, ik zou me het liefst een gevoel, een sfeer kunnen herinneren. Ik heb nu al vaak heimwee naar mijn eerste jaar unief. Alles paste als een puzzel in elkaar.'
'Toen was ik volmaakt gelukkig. Ik was van niemand, van geen enkel gevoel afhankelijk. Er is iets verloren gegaan toen ik verliefd ben geworden op mijn eerste lief. Daarvoor wist ik niet wat het was te verlangen naar iets of iemand. Ik was onbevangen. Nu moet ik eraan werken om gelukkig te zijn. En die intensiteit van geluk heb ik nooit meer gekend. Op zich is dat logisch: je moet natuurlijk je verantwoordelijkheid nemen, je moet werken om geld te verdienen...'
Tenzij, om het met een lied uit 'Fiddler on the roof' te zeggen, 'If you were a rich girl?'
Clara Cleymans: 'Wat zou ik doen als ik écht rijk was? Ik zou niks meer doen puur om geld te verdienen. Ik zou er niks mee inzitten om een dag niks te doen. Te veel mensen beschouwen het als hun plicht om aan het werk te zijn. We werken te veel. Me doodwerken, dat zal ik nooit doen.'
